زندگی در قفس دنیا یا در رهایی نور

  ای دوست ...

گاهی چنین سوالاتی به ذهنمان می آید : چه هدفی دارم ؟ انسان ها از زندگی 70 _ 80 سال چه میخواهند؟! برفرض به تمام آرزوهای دنیاییم برسم یعنی : ثروت فراوان داشته باشم ، همسر خوب ، فرزندان ، بهترین منازل ، ماشین ، امکانات و... آخر که چی ؟! با مرگم همش از بین میرود!؟

بله اگر کمی این مدلی فکر کنیم ، به این میرسیم که دنیا مثل قفس است

هرچقدر اختیارات و امکاناتمان فراوانتر میشود مثل این است که امکانات قفس زیادتر میشه

و با کمی اندیشه در ذاتمان درمیابیم که : انسان ذاتاً میل به بینهایت دارد

یعنی در هر جایگاهی که باشد ، دلش میخواهد به بهتر از آن برسد

این یعنی "بینهایت طلبی"

امکان ندارد میل به بینهایت را در قفس دنیا ارضا کنیم

بایستی راهی را پیدا کنیم که ما را به منبع اصلی بینهایت وصل کند

وجود نور است که موجب میشه این آجیل های ریز را ببینیم و تشخیص دهیم

و بدون نور حتی هیمالیای بزرگ را هم نمیتوان دید

برای پیدا کردن راه  زندگی هم به نور هدایت نیازمندیم

قرآن برای ما نور است ، نوری از طرف خدا به زبان بسیار ساده و دارای اعماقی فراوان

خدا ، بینهایت مطلق است و تنها با خداست که این نیازِ بینهایت طلبیِ بشر اِرضا میشود

به واسطه قرآن ، انسان به منبع اصلی بینهایت (خداوند) وصل میشود .

ببین که خدا چگونه انسان را در قرآن وصف میکند:

وَإِذْ قَالَ رَبُّکَ لِلْمَلَـٰٓئِکَةِ إِنِّى جَاعِلٌ فِى ٱلْأَرْضِ خَلِیفَةً